Road to Copenhagen Marathon
Op 23 maart 2015 liep ik mijn allereerste marathon. Dit deed ik in het prachtige, ancient ROME! Het lopen van een marathon stond al een tijdje op mijn bucketlist. Ik hield er rekening mee dat het bij een eenmalig iets zou blijven, dus ik wilde het wel echt een bijzondere ervaring maken door het in het buitenland te doen. Voor deze marathon trainde ik dik een halfjaar zo’n 5x in de week en haalde zo elke week makkelijk de 60km. Mijn doel was de marathon te lopen onder de 4 en halfuur (en ik liep hem in 4’23:20). Heel eerlijk gezegd, ik vond het lopen van de marathon zelf niet zo zwaar. Maar ik zwoor tegelijkertijd ook nooit meer een marathon te lopen. Niet omdat die marathon dus zo zwaar was, want dat vond ik best meevallen, maar met name omdat ik de weg er naartoe, die vele kilometers week in week uit, wél vond tegenvallen.
Te veel getraind?
In het verleden trainde ik vooral om kilometers te maken, ik deed niet aan interval trainingen en wegens een zware blessure aan mijn schouder (ééntje die zijn zesde verjaardag al gevierd had) was ik uitermate ongeschikt voor het smijten met gewichtjes. Daarom liep ik vooral veel en ver. Achteraf misschien te veel en te ver. Ik liep zoals aangegeven zeker 60 (soms wel meer) km per week, waarvan elke zondag minimaal 21. Ik trainde volgens het boekje tot de 32 en vond het toen wel leuk geweest. De kilometers zaten wel in de benen en mijn streeftijd was niet erg ambitieus, want dat was immers ook niet het doel. De laatste 4 weken voor de marathon liep ik die hele lange afstanden niet meer en liep ik dus nog zo’n 40 km per week. Vanwege die vele kilometers elke week viel de marathon zelf best wel mee. Wel kreeg ik 2x kramp (1x bij de 28 en 1x bij de 30km) en ben daar even gestopt om te rekken. To be extremely honest: bij de finish had ik energie over. Mijn benen voelden wel bijna aan als pap, maar ik was niet echt moe. Ik was blij dat ik ruim onder mijn streeftijd was gefinisht, maar er zat kennelijk nog wel meer in. Was ik dan misschien wat te goed voorbereid? Hoe dan ook, dat half jaar trainen was pokke zwaar, hardlopen was altijd mijn passie geweest en ik had er nu een hekel aan gekregen. Ik was een maand lang kwaad, want dat hardlopen wat ik nooit met een doel deed, had nu een doel gekregen en het hoogst haalbare was direct afgestreept. Na een maand kreeg ik de zin in hardlopen gelukkig weer terug en bleef het dus bij een dipje, maar ik besloot: een marathon lopen wilde ik nooit meer doen.
Verleggen van de focus
Inmiddels bijna twee jaar na die marathon is by far mijn favoriete afstand de 10 km. Dus ik besloot het afgelopen jaar vooral te focussen op het verbeteren van mijn tijd op deze afstand. Ik ben intussen geopereerd aan mijn schouder en 100% hersteld, dus THE SKY IS THE LIMIT! Het op tijd lopen van de 10km ging me verbazend goed af. Nu ik dus eindelijk met gewichten bezig kon, had ik me aangemeld bij de sportschool en begon daar ook met intervaltrainingen op de loopband. Kei handig spul die loopbanden, je stelt een training in (bijvoorbeeld met heuvels), het niveau waarop je wilt lopen (voor mij gewoon lekker het allerhoogste) en hoe lang je dit wilt doen. Een half uur heuveltraining bijvoorbeeld. Zo gepiept, en kapot ga je. Ik verbeterde mijn PR ongeveer elke keer dat ik meedeed aan een wedstrijd(je) en werd daar enorm enthousiast van. Dit zou mijn focus worden vanaf nu, alsmaar beter worden op die 10K en wie weet ooit eens meedoen aan het NK? Dromen mag altijd.
Ik zei dus nooit meer…
Ja, ik zei dus nooit meer een marathon en de nieuwe focus is die 10K. Dan moet je geen relatie hebben met een man die de halve marathon als favoriete afstand heeft en van plan is twee marathons te gaan lopen in 2017. Hij wilde dit ook wel eens in het buitenland doen, dus wij zoeken naar een leuke stad waar HIJ in het voorjaar een marathon zou kunnen lopen. Ik gezegd dat ik dan wel de halve zou doen daar, die afstand stond me nog wel aan. We komen uit op Kopenhagen, beide nog nooit geweest dus direct een leuk weekendje weg eraan vastplakken was het idee. Maar shit, daar kun je alleen de hele marathon lopen.. Nou en zo werd een “nee echt nooit meer een marathon” veranderd in een “Oké, ik kan daar niet niks doen, dus dan loop ik hem ook wel…” En zo ben ik intussen alweer 4 maanden aan het trainen voor een marathon, maar deze keer met minder kilometers en meer kracht. En guess what? Ik ben het nog lang niet zat! ;)
