top of page

Waarom ik hardloop.


Zoals te lezen is in mijn vorige post, train ik voor de marathon van Kopenhagen. Maar hoe ben ik eigenlijk ooit bij hardlopen gekomen? Dit is een vrij lang verhaal, dus ik begin bij het begin.

Basketbal

Voordat ik verslaafd raakte aan hardlopen, was ik verslingerd aan basketbal. Ik was negen jaar oud toen ik met basketbal begon en kwam met mijn korte en fijne postuur terecht op de positie van Guard (spelverdeler). Ik was nog geen 1,50m lang en ik woog maximaal 45kg, uitkomst: ik was snel en beter nog, ik kon goed scoren. Ik had het niet verwacht, maar basketbal werd mijn passie. Ik was er goed in en hoewel je het niet zou denken met die lengte, won ik veel duels. Ons team was oké en we eindigden de competitie meestal als middenmoot. Voor mij was die uitkomst eigenlijk nooit goed genoeg, ik was altijd gedreven en gemotiveerd om te winnen, gaf alles wat erin zat en vaak nog meer. Dit resulteerde regelmatig tot hyperventilaties aan het einde van de wedstrijd. Maar als we dan verloren hadden, kon ik in ieder geval niet boos zijn op mezelf. Misschien had ik me toen al moeten afvragen of een teamsport wel helemaal mijn ding is.. maar dat terzijde. Op mijn 16e ging er tijdens één wedstrijd iets goed mis. Ik zou een bal blokken met mijn rechter arm, maar de bal kwam met zoveel vaart dat mijn schouder wat doorschoot. Dit deed uiteraard zeer, maar nooit zou ik stoppen. Even koelen in de rust en weer door. Het heeft lang geduurd voor de schade zich echt begon te tonen, weken, misschien zelfs maanden. Ik kreeg last van verkrampingen en de verzuring in mijn schouder kwam veel sneller op dan normaal. Schieten werd zwaarder en het duurde niet lang voor ik eigenlijk niet meer fatsoenlijk kon spelen.

Geschreeuwd als een speenvarken

Dit kon niet zo door. Ik besloot samen met mijn ouders dat er iets aan moest gebeuren. We maakten een afspraak bij het ziekenhuis. Eerst een röntgenfoto: niks op te zien. Toen een echo: eveneens niks op te zien. Hmm, dit probleem zat kennelijk dieper.. Een MRI scan volgde een aantal maanden later. Moeilijk gewricht zo’n schouder werd me verteld. Daarvoor hadden ze wel een oplossing: een vloeistof die eerst moest worden toegediend om de moeilijk zichtbare plekken van de schouder op te lichten. Ik kreeg een holle naald tussen mijn borstbeen en de schouderkop gedrukt en ik kan nu nog steeds horen hoe die naald zich een weg baande door mijn kraakbeen en wat dan nog al meer. Doodsangst slaakte ik uit: gekrijst van de pijn en wat het niet veel beter maakte is dat de arts bijna op de naald was gaan liggen om extra druk uit te oefenen en intussen heel hard tegen mij schreeuwde dat ik stil moest liggen. ONMOGELIJK!! Mijn vader zat naast me en ik zal nooit vergeten hoe die blik in zijn ogen stond: totale machteloosheid. Als ik zelf mijn rechterarm vrij had gehad, had ik die arts persoonlijk bont en blauw geslagen. Maar het ergste zat erop, alleen nog 45 min doodstil in een MRI kast liggen. De uitslag kwam een aantal weken later, mijn schouderkapsel was uitgerekt. En nee, die rek kon niet meer terugkomen.

Fysiotherapie of opereren? De hamvraag volgde: fysiotherapie of opereren? De artsen raadden het niet aan om te opereren, omdat ik 16 was en nog zou kunnen groeien. Dan zou het kapsel weer te strak komen te staan en dan hadden we een nieuw probleem. Wat zij niet weten is dat ik toen 1.60m was en dat nu nog steeds ben, heel veel gegroeid dus *ahum*. Hoe dan ook, de optie van fysiotherapie bleef over. Omdat het een aandoening was die niet teruggedraaid kon worden, bestond mijn therapie uit het versterken van de spieren rondom het kapsel, om zo de functie van het kapsel wat over te dragen. Deze methode had kort effect, maar na anderhalf jaar 3x in de week oefeningen doen met minimaal effect was ik er klaar mee. Ik was intussen ook al gestopt met basketbal, want dat werd simpelweg ondraagbaar en ik moest accepteren dat ik het ook nooit meer zou kunnen doen.​​

Dan maar hardlopen

Geen basketbal meer dus, maar die sportverslaafde Michelle had wel iets nodig om haar energie in kwijt te kunnen. En wat voor sport kun je doen waarbij je schouders minimaal belast worden? Juist! Hardlopen. Ik had natuurlijk wel een aardige conditie, maar basketbal is meer interval dan duur. Dus het aan één stuk door hardlopen was wel een uitdaging. Al snel liep ik toch 4 a 5x in de week afstanden van rond de 8km en bouwde het uit naar 10. Dan had ik een uurtje gesport en dat vond ik wel prima. Dat mensen hardlopen saai vinden heb ik nooit begrepen. Al bij mijn allereerste rondje kreeg ik er zoveel rust van. Alles eraan is eenvoudig, je trekt je schoenen aan en je loopt naar buiten. Als je moe wordt ga je wandelen, geen druk, geen prestatiedrang, enkel ik, de weg en de uitdaging van het verder en langer lopen.

Opereren was de beste keus

1 september 2015 ben ik toch die schouderoperatie aangegaan en nu acht jaar na het incident (ja echt acht jaar) ben ik 100% van mijn schouderblessure hersteld en mag ik alles weer met mijn arm doen. Dus voor het eerst in zeer lange tijd mag ik gewicht heffen en boy wat vind ik dat leuk! Maar alles in combinatie met hardlopen, want stoppen met hardlopen, dat nooit.


Uitgelichte berichten
Kom later terug
Gepubliceerde posts zullen hier worden weergegeven.
Recente berichten
Archief
Zoeken op tags
Er zijn nog geen tags.
Volg ons
  • Facebook Basic Square
  • Twitter Basic Square
  • Google+ Basic Square
bottom of page