De Stevensloop halve marathon. Met heel. veel. wind.

Afgelopen zondag liep ik, net als vele anderen in Nederland, de Stevensloop halve marathon. En omdat ik sinds een maand een wedstrijdlicentie heb, dacht ik: waarom niet meteen meedoen aan het NK? Natuurlijk wist ik van te voren al wel dat ik daar ongeveer als laatste zou eindigen en inderdaad, ik werd 14de van de 16 binnen mijn categorie. What a joke.

Beginnen bij het begin

Mijn vriend (Peter) en ik hadden ons dus beiden opgegeven voor de afstand van de halve marathon + NK. Wij waren al om 12.30 aanwezig en konden zo mooi de start van de 10K nog even zien. We hadden ons toen nog niet omgekleed en moesten daarom eerst weer richting het ROC (waar de kleedruimten waren). We hadden tijdens onze wandeling daar naartoe al wel sterk in de gaten dat dit een hele zware race ging worden. Er stond zó veel wind. Mijn doelstelling om onder de 1’40:00 lopen liet ik al vrij snel varen. Ik moest dit maar zien als een hele goede, pittige training voor de marathon op 21 mei. Eenmaal terug bij de start was het intussen al 13.10 en moesten we nog snel even inlopen. Onze ouders hadden we beiden nog niet gezien en het was aardig druk, dus dat ging waarschijnlijk ook niet meer lukken, helaas.

Startvak

Om 13.20 liepen we richting het startvak, maar natuurlijk moest ik weer plassen. Ik moet serieus áltijd nog 3 keer plassen in het half uur voor de start. Een echt zeikwijf kun je me ook wel noemen, haha. Dus nog even een Dixi-stop en door. Ik had een grijs bolletje op mijn startnummer dus ik “hop” naar het grijze startvak. Ik wil absoluut niet voorin starten, want zo snel ben ik echt niet, dus ik probeer me zo ver mogelijk achter in startvak grijs te melden. Ik sta hier niet goed wordt mij verteld. Ik heb startvak 1 zo blijkt, en moest dus met mijn “NK” toevoeging in het áller voorste vak starten. *Slik*, daar sta je dan tussen al die echt snelle lopers. Dan besef je wel even dat je daar (nog even) niet thuishoort. Maar oké, ik had me zo aangemeld en dus zou ik daar starten.

De eerste 5 km

Ik heb niet zo lang geleden een oud Garmin modelletje aangeschaft om mijn tijden wat te kunnen tracken, maar de GPS van dat ding is om te janken. Hij kon de GPS zondag wederom niet vinden, dus de frustratie zette alweer op. Na 6x aan-en-uit zetten besloot ik hem als stopwatch te gebruiken en kon zo bij elk kilometer bordje dus wel aardig inschatten hoe snel ik liep. De 1e kilometer liep ik vrij vlot in 4:13. De 3e kilometer passeerde ik op 13:28. De eerste 2,5 kilometer hadden we de wind wat in de rug, maar kilometers 3 en 4 moesten we één van de twee bruggen oversteken. Daarbij kwam de wind dan toch van alle kanten en werd het direct al een stuk zwaarder. Ik werd intussen van alle kanten ingehaald, ook door mensen die een startvak achter me zaten. Toch tikte ik de 5K in 22:55 aan, verassend genoeg liep ik op schema. Normaal drink ik niet veel tijdens het lopen, maar het was ondanks de wind en mijn korte broek verrassend warm. Ik was daarom ook blij dat er bij de 5K een drankenpost stond en heb ik toch maar even een bekertje aangenomen.

Kilometers 6 en 7

En daar begon de ellende, niet ver na de waterpost vormde zich een haarspeldbocht en veranderde de wind in mijn rug, naar vol windkracht 6 in m’n smoel. Vechtend sloeg ik mezelf door de 6e kilometer heen, realiserende dat er nog heel veel van dit soort kilometers zouden volgen. De moed zonk me in de Asics schoenen en ik moest bijna tegen mezelf schreeuwen dat ik door moest zetten. Gelukkig kwam er na de zesde kilometer weer een half bochtje, waardoor de wind nu rechts in mijn zij zat. Ik probeerde lange mannen op te zoeken om daar links van te gaan lopen om de wind wat te drukken. Dit lukte wel even, maar de mannen liepen toch wat te hard dus ik zakte terug naar mijn eigen tempo mét wind.

Wind echt even mee

Na de 7e kilometer kwam er opnieuw een bocht, deze keer de goede kant op, dus.. wind weer in de rug! En omdat ik nu eindelijk weer fatsoenlijk adem kon halen, was dit het uitgelezen moment om mijn *verrukkelijke* powerbar op te eten. Gortdroog als dat ding was, was ik blij dat ik de tweede drankenpost naderde. Snel dat ding wegspoelen met wat AA drink en weer door. Vlak na de drankenpost lag de tussentijdse mat voor de 10K welke ik aantikte in 46:54 en dus lag ik nog steeds op schema. Echter was ik me er ook van bewust dat ik al die kilometers waarbij ik de wind in de rug had, ook met wind tegen zou moeten gaan lopen, waarbij ik nog veel tijd zou gaan verliezen. Tot de 13K hadden we de wind mee en toen kwam er weer een bocht...

En vanaf hier werd het alleen maar zwaarder

Bij 13 kilometer moet je er dus nog 8. ACHT! Je bent dan nog niet eens op 2/3e en vanaf dit punt kregen we allemaal alleen nog maar die vieze wind vol in onze face. En dan loop je ook nog eens het grootste deel hiervan op de dijk, waar de wind nog harder waait en het dus letterlijk voelt alsof er een man van 150 kilo tegen je aanbeukt. Ik kreeg bijna de slappe lach bij het inbeelden van hoe dit gevecht met de wind er voor omstanders uit moet hebben gezien. Het moet verdacht veel op een MIME voorstelling hebben geleken, waarbij die denkbeeldige 150kg zware man mij met enkel zijn wijsvinger tegenhoudt. Ik stond praktisch stil en ook mijn starnummer begon een eigen leven te leiden. Het zag er naar uit dat deze elk moment zou losbreken en zijn eigen benen zou gaan nemen. Elke daarop volgende kilometer die ik passeerde keek ik op mijn horloge, want ik wilde zó graag mijn PR verbeteren. Bij de 16KM liep ik nog steeds op schema, maar het was onmogelijk om dit vol te houden. Ik was uitgeput, mijn lichaam begon te protesteren en ik moest mezelf er écht doorheen sleuren. Hier merkte ik wel weer echt dat het lopen van deze afstanden, helemaal in deze condities, fysiek zwaar is maar vooral mentaal echt een uitputting kan zijn. Bekaf liep ik de 18, de 19 en uiteindelijk de 20K voorbij en werd ik van alle kanten ingehaald door mensen die blijkbaar energie gespaard hadden. Ik was kapot, maar ik zie in de verte opblaasbogen staan en ik ben in de veronderstelling dat ik er bijna ben. Ik begin weer te versnellen, sukkel dat ik ben, want het blijkt nog lang niet de finish te zijn.. maar ik wil niet weer terugvallen dus ik houd vol. Ik hoor mijn naam en zie mijn moeder met haar vriend en 100m verder hoor ik mijn naam opnieuw en daar staat mijn vader met zijn vriendin. Ik krijg nieuwe energie, ik ben er bijna en pers het laatste beetje energie uit mijn lijf om in ieder geval onder die 1’44:00 te finishen. Ik klok en zie 1’43:53 staan, 2 minuten langzamer dan mijn PR, maar ik ben toch niet ontevreden, want dit was echt pokke zwaar.

4 seconds of fame

Ik ben gefinisht, ontvang mijn medaille en een fles AA die mij zeer welkom is. Ik kan Peter zo gauw niet vinden dus ik loop richting de plek waar ik mijn vader nog snel gespot had. Die komt mij ook al tegemoet lopen. Peter volgt niet veel later met zijn moeder en zus, hij had hij mij dus nog langs de kant aangemoedigd, maar ik heb hem volledig gemist. Hij is ook kapot, heeft eveneens geen PR kunnen lopen, maar we zijn toch allebei dik tevreden. Ik mag nog een bloemetje in ontvangst nemen van zijn zus en moeder, super lief! :), waarna we langzaam afdruipen richting de start om de spullen op te halen en onze medaille te graveren. Ik check mijn telefoon en zie Whatsapp berichtjes van mijn schoonfamilie. Ze hebben mij op tv zien finishen!!! Ik lach me kapot, want dat kan geen prettig beeld geweest zijn. Maar ik voel me toch een beetje trots, want ondanks mijn 14e plek op het NK (van de 16 dus) kan in ieder geval wel zeggen dat ik een NK gelopen heb en dat ik 4 seconden op tv in beeld was!

Vreten

Eén van mijn meest favoriete dingen van veel sporten en het lopen van dit soort afstanden is het achteraf je verbande calorieën aanvreten. Dus zochten we na het douchen een restaurantje om daar samen met Peters moeder en zus een zeer late lunch aan te snijden. Uiteraard met een lekker glaasje wijn ernaast om te vieren dat we het weer gehaald hebben. Jongens, jongens vandaag nog 2 maanden en dan staan wij aan de start van de Kopenhagen marathon. Ik ben er bijna klaar voor. Nog maar drie lange duurloop sessies op het programma. NEXT: 2 april de halve marathon van Druten. En ik ben vastberaden om daar wél een PR te lopen. Stay tuned.

P.S. Ik ben trouwens in mijn categorie “over-all” 34e van de 231 geworden en dat klinkt toch wat beter, niet?